MISSCHIEN…

Je denkt misschien dat je wat moet zeggen.

Je denkt misschien dat je me moet opvrolijken.

Je wilt me misschien weer zien lachen en genieten.

Je denkt misschien dat je me moet troosten en adviseren.

Wat ik vraag is dit: Wil je nog eens, en nog eens, luisteren naar mijn verhaal, naar wat ik voel en denk.

Je hoeft alleen maar stil te zijn, mij aan te kijken, mij tijd te geven.

Je hoeft mijn verdriet zelfs niet te begrijpen, maar als het kan slechts te aanvaarden zoals het voor mij voelt.

Je luisterend aanwezig-zijn zal mijn dag anders maken, en mijn leven verlichten.

Dit gedicht kreeg ik van een vriendin op de dag dat Jan 4 jaar (als hij nu nog in leven was) getransplanteerd zou zijn. Ik vond het zo’n mooi gedicht, dat ik die wilde plaatsen op Jan zijn weblog en misschien helpt dit voor de mensen die het moeilijk vinden om me aan te spreken.